Το VIDEONALE.16 πραγματοποιήθηκε από τις 17 Φεβρουαρίου μέχρι τις 2 Απριλίου 2017, στο Kunstmuseum Bonn στη Γερμανία, με μία έκθεση 43 έργων βασισμένων στην κινούμενη εικόνα, τα οποία επιλέχτηκαν από μία διεθνή επιτροπή ανάμεσα σε 2.339 συμμετοχές καλλιτεχνών απ’ όλο τον κόσμο. Η πρόσκληση υποβολής συμμετοχών ήταν ανοιχτή για single και multi-channel κινούμενες εικόνες, Εικονική Πραγματικότητα και ζωντανές παραστάσεις.
Η έκθεση της Videonale στο Kunstmuseum Bonn συνοδεύτηκε από ένα εκτεταμένο πρόγραμμα του φεστιβάλ με διαλέξεις, ομιλίες, προβολές, workshops, παραστάσεις στο μουσείο και στην πόλη της Βόννης. Το Videonale ιδρύθηκε στην Βόννη σαν φεστιβάλ το 1984 και από τότε λαμβάνει χώρα κάθε δύο χρόνια. Είναι ένα από τα παλιότερα φεστιβάλ για βίντεο και time-based arts στην Ευρώπη με επίκεντρο νέους και αναδυόμενους νεαρούς καλλιτέχνες.
Το πρόγραμμα, με τίτλο VIDEONALE.16 on Tour, παρουσιάζει μία επιλογή 6 έργων εκ των 43, τα οποία παρουσιάστηκαν στην έκθεση της VIDEONALE.16 στο Kunstmuseum Bonn το 2017 και το καθένα αναπαριστά το θέμα του διαγωνισμού και του προγράμματος του φεστιβάλ της VIDEONALE.16 “PERFORM!” “PERFORM!”. Στις πρώιμες μορφές της, οι performances ως μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης ήταν μία πράξη απελευθέρωσης, μία απόρριψη των προτύπων και τωv προσδοκιών του καθεστώτος της τέχνης. Ακόμα και σήμερα η performance δεν μιλάει μόνο για την ελευθερία της έκφρασης, αλλά για την επιτακτική ανάγκη να δράσουμε. Είτε πρόκειται για τη συνεχή αλληλεπίδραση με ψηφιακές συσκευές, αφήνοντας πίσω σημάδια του εαυτού μας, είτε για την αδυσώπητη ανάγκη των ατόμων να συστήσουν τον εαυτό τους στο διαδίκτυο και να χρησιμοποιήσουν τον εαυτό τους ως οικονομικά αντικείμενα. Μέσα από αυτές τις καταστάσεις οι ζωές μας έχουν γίνει συνειδητά και μη performances εν εξελίξει. Οι κινήσεις μας παίρνουν συνεχώς τη μορφή χορογραφίας σε δημόσιους χώρους, για τις οποίες έχουμε περιορισμένο έλεγχο.
Επιμελητής | Tasja Langenback
Η Tasja Langenback σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Πολιτιστικές Επιστήμες στη Γερμανία και την Ισπανία. Μετά τις σπουδές της, βοήθησε στην έκθεση MakingThings Public – Atmospheres of Democracy (2004–05) στο ΖΚΜ/ Κέντρο για την Τέχνη και τα Ψηφιακά Μέσα στην Καρλσρούη, η οποία συνεχίστηκε στην Gallery Anita Beckers στη Φρανκφούρτη. Στη συνέχεια εργάστηκε ως συνεπιμελήτρια και υπεύθυνη διαχείρισης έργου για την έκθεση The Art of Popvideo (2010-2011) στο MAKK/ Μουσείο Εφαρμοσμένων Τεχνών στην Κολωνία, ως επιμελήτρια προγράμματος ταινιών για το φεστιβάλ SoundTrack_Cologne / See the Sound (2009–2014) και ως υπεύθυνη διαχείρισης έργου για το Videonale – Festival for Video and Time-Based Arts στη Βόννη. Από το 2012 είναι η Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Videonale. Εξακολουθεί να εργάζεται ως επιμελήτρια και ομιλήτρια για τις time-based arts και είναι συχνά μέλος στην επιτροπή για φεστιβάλ σχετικά με βίντεο, ταινίες και media arts.
Le Park | Randa Maroufi | Μαρόκο | 2015 | 14′
Surface Glaze | Lotte Meret Effinger | Γερμανία | 2015 | 7’50”
Freeroam À Rebours, Mod#I.1 | Stefan Panhans | Γερμανία | 2016 | 16’13”
Lip sync 2015 | Julia Scher | ΗΠΑ | 2015 | 3’47”
We Eat the Earth / The Earth Eats Us | Lucy Pawlak | Ηνωμένο Βασίλειο | 2016 | 16’31”
Future in the Past | Susanne Wiegner | Γερμανία | 2016 | 7’07”
Le Park | Randa Maroufi | Μαρόκο | 2015 | 14'
Στην ταινία The Park της Randa Maroufi, ο θεατής οδηγείται σε ένα κατάφυτο θεματικό πάρκο της Καζαμπλάνκα, όπου έρχεται αντιμέτωπος με μια σειρά διαφορετικών ανθρώπων σε γρήγορη αφηγηματική ροή. Οι εικόνες γίνονται το σύμβολο μιας διαλυμένης νεολαίας για την οποία η θέαση και η εκδήλωση της βίας, έχουν γίνει τρόπος έκφρασης της απογοήτευσης της.
Surface Glaze | Lotte Meret Effinger | Γερμανία | 2015 | 7'50''
Μία σειρά από πόδια, γόνατα, λαιμούς, στόματα, χέρια και άλλα σημεία του σώματος εμφανίζονται στη σκηνή το ένα μετά το άλλο, δημιουργώντας ένα σουρεαλιστικό σωματικό τοπίο. Ο θεατής περιμένει ότι τα κομμάτια θα ενωθούν για να δημιουργήσουν μία συμπαγή εικόνα του ανθρώπινου σώματος, αλλά αυτά παραμένουν περιέργως αφηρημένα, αντικατοπτρίζοντας διαφορετικά αντικείμενα. Λίγα λεπτά αργότερα, ένα αδιαφανές υγρό που κυλάει αργά, πλημμυρίζει τα επιμέρους τμήματα του κορμιού, καλύπτοντας σταδιακά κάθε επιφάνεια με μία αποκρουστικά αντανακλαστική γυαλάδα.
Freeroam À Rebours, Mod#I.1 | Stefan Panhans | Γερμανία | 2016 | 16'13''
Η ταινία ως σημείο εκκίνησης χρησιμοποιεί αρκετές ανεπάρκειες στη συμπεριφορά των avatar στα βιντεοπαιχνίδια. Αυτά τα «σενάρια αποτυχίας» έχουν αναδημιουργηθεί από χορευτές και καλλιτέχνες, οι οποίοι ακολουθούν χορογραφημένες ρουτίνες με φόντο από παιχνίδια στον υπολογιστή, με τα αντίστοιχα πλάκα. Ως μια μορφή χορογραφίας της αποτυχίας, η ταινία αποσύρεται από την κυρίαρχη ιδεολογία της αυτό-βελτιστοποίησης και λειτουργικότητας και κατανοεί τις ατελείς και ανεπαρκείς στιγμές των αλγοριθμικών μηχανών.
Lip sync 2015 | Julia Scher | ΗΠΑ | 2015 | 3'47''
Τα πνεύματα που κάλεσα…
Το έργο lip sync 2015 της Julia Scher έρχεται αντιμέτωπο με τα αντιφατικά συναισθήματα που προκύπτουν απέναντι στην παρακολούθηση του 21ου αιώνα, από την αυτό-παρουσίαση μπροστά στην κάμερα μέχρι την απεγνωσμένη και απέλπιδα προσπάθεια της επιστροφής στην ιδιωτική σφαίρα, μακριά από τα μάτια όλου του κόσμου. Με φόντο ένα φαινομενικά ταπεινό γραφείο, γινόμαστε παρατηρητές και μάρτυρες μιας σκόπιμα ερασιτεχνικής παράστασης συγχρονισμού κίνησης των χειλιών του «Wrecking Ball» της Miley Cyrus.
We Eat the Earth / The Earth Eats Us | Lucy Pawlak | Ηνωμένο Βασίλειο | 2016 | 16'31''
Η Lucy Pawlak παρουσιάζει έξι χαρακτήρες, οι οποίοι με τραγικοκωμικό τρόπο, μας μιλάνε για τις φαντασιώσεις τους, τις εμμονές τους και το συναρπαστικό σεξ χωρίς δεσμεύσεις , που χάνει όμως στην οικειότητα. Η καλλιτέχνης παρουσιάζει διαφορετικές μεθόδους επικοινωνίας που είναι άμεσα διαθέσιμες, αλλά αποτυγχάνουν να δημιουργήσουν ένα καθεστώς πραγματικής διαπροσωπικής επαφής. Μιλάει για τη σωματική επαφή, η οποία παραμένει επιφανειακή ή για το τάισμα ενός πεινασμένου εγώ σε ένα κόσμο ο οποίος μοιάζει με μία εκσκαφή κτιρίου: ωμός και ακαλλιέργητος.
Future in the Past | Susanne Wiegner | Γερμανία | 2016 | 7'07"
Το 3D computer-animation της Susanne Wiegner Future in the Past ταξιδεύει τους θεατές σε εικονικούς χώρους, που κατοικούνται από γνωστά αντικείμενα και μέρη που έχουν αποδομηθεί και αποξενωθεί από το κατάλληλο περιβάλλον τους. Ο φακός ζουμάρει σταδιακά για να αποκαλύψει ότι κάθε ένας από αυτούς τους χώρους είναι κομμάτι μιας μεγαλύτερης σκηνής. Το έργο παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο οι δεδομένες για μας οπτικές γωνίες, μπορεί να τεθούν υπό αμφισβήτηση μετά τη σταδιακή αποκάλυψη του ευρύτερου πλαισίου τους. (Tamara Plempe)
