Καθώς ένας χαρακτήρας προχωράει, ανεξαρτήτως video game, το τοπίο γύρω του δημιουργείται συνεχώς. Tο avatar φαίνεται να βρίσκεται “κάτω από τον προβολέα”. Και παραμένοντας “κάτω από τον προβολέα” καταφέρνει να ταξιδεύει σε διαφορετικούς κόσμους οι οποίοι συνδέονται με γέφυρες και συνυπάρχουν μέσα στο ίδιο παιχνίδι.
Το The Tide απαριθμεί τις επισκοπήσεις ενός μεμονωμένου τοπίου, με τις διαφορετικές του κλίμακες, τις διαφορετικές του βαρύτητες, τις διαφορετικές του λογικές ανάγνωσης.
Η αίσθηση του μοναδικού τοπίου δεν υπάρχει πλέον : μπορεί μονάχα να είναι μια πολλαπλή οντότητα που βρίσκεται σε συνεχή αλλαγή. Ο στοχασμός μας πλέον αδυνατεί να συνδεθεί με ένα αντικείμενο και η υπερχείλιση πληροφοριών διασκορπίζει τον προσανατολισμό μας.
Τα πράγματα όπως τα ξέρουμε, έχουν ήδη εξαφανιστεί.
Σε αυτόν τον παροδικό ίλιγγο μπορούμε μονάχα, ως θεατές, να επωφεληθούμε από αυτήν την αστάθεια.
Είναι σαν μια καθυστέρηση που μας υποβάλλεται και δεν μπορούμε παρά να την επαναλάβουμε. Δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε συγχρονισμένοι, τη σωστή στιγμή, στο σωστό μέρος.
Υπάρχουν πάρα πολλές στιγμές και πάρα πολλά μέρη, δεν υπάρχει πλέον το “σωστό”.
Η έλλειψη ορίων αμφισβητεί την ιδέα του χώρου: είναι πιθανό να επινοήσουμε ένα χώρο, φυσικό ή νοητό, εάν δεν έχει όρια;
