Η ταινία χρησιμοποιεί τρισδιάστατα μοντέλα ανθρώπων τροφοδοτούμενα με μια αλληλουχία δεδομένων κίνησης σε μια προσπάθεια να εξερευνήσει την οικειότητα των ψηφιακών σωμάτων αλλά και τον τρόπο με τον οποίο τεχνικές κατακερματισμού, μεταμόρφωσης και επαύξησης του ανθρώπινου σώματος μπορούν να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε πως ορίζεται η υλικότητα. Από αφηρημένες έως φωτορεαλιστικές, οι οντότητες αυτές υπερβαίνουν τα όρια των φυσικών σαρκικών σωμάτων προς όλες τις κατευθύνσεις με αποτέλεσμα να διανοίγουν άπειρες δυνατότητες. Στο πλαίσιο της επιταχυνόμενης έρευνας, αντιλαμβανόμαστε την υλικότητα και τη φυσική υπόσταση ως εμπόδιο, αλήθεια αδρανή, ελαττωματική, ευαίσθητη στον πόνο και θνητή μάζα που δεν είναι πλέον συμβατή με τις διανοητικές και τεχνολογικές δυνατότητες του 21ου αιώνα. Η υψηλή τεχνολογικά κοινωνία της πληροφορίας διαρκώς περιθωριοποιεί το σώμα οδηγώντας σε μια υπερτροφική δυσαναλογία μεταξύ της λατρείας του σώματος και την εξαΰλωση.
Αν και τα ψηφιακά σώματα δεν είναι ούτε ανθρώπινα ούτε υλικά και δεν υπάρχει τίποτα λιγότερο αντιπροσωπευτικό από έναν λευκό άνδρα και μια λευκή γυναίκα να περπατάνε, μπορούμε εντούτοις να νιώσουμε συμπόνια για το παράλογο θλιμμένο βάδισμα του μοντέλου;
Διάρκεια: 5’25”
